Indyk
Indyki są największymi ptakami domowymi. Zalicza się je, podobnie jak kury, perlice i przepiórki, do drobiu grzebiącego.
Pierwotnie zamieszkiwały Amerykę Północną. Do Europy po raz pierwszy zostały sprowadzone w XV wieku, a do Polski niecałe 200 lat później. Na kontynencie amerykańskim, do tej pory indyki są niezwykle popularne, a pieczony w całości indyk stanowi obowiązkowe danie na Święto Dziękczynienia.
Obecnie w Polsce utrzymywane są głównie linie średnio ciężkie i ciężkie. Co istotne, istnieje wyraźny podział pomiędzy utrzymywaniem samic i samców. Indyczki uzyskują dojrzałość ubojową w wieku 12 tygodni, ale w większości przypadków są one utrzymywane dłużej – do 16 tygodnia życia. Z kolei chów indorów można prowadzić dłużej – do 20, a nawet do 24 tygodnia życia. Masa ciała indyczek w trakcie uboju wynosi ok. 9 kg, natomiast indorów od 16 do 20 kg.
Hodowla i żywienie
Indyczęta – bardziej niż kurczęta – są wrażliwe na warunki środowiskowe. Przede wszystkim przez dłuższy okres wymagają wyższej temperatury. Mają też większe zapotrzebowanie na tlen, a także bardzo silnie reagują na wszystkie czynniki stresowe. Wychów indycząt musi być prowadzony z zachowaniem wyjątkowej higieny pomieszczeń, wybiegów i żywienia.
Żywienie indyków zależy od systemu chowu, stanu fizjologicznego i wieku. Wyróżniamy chów intensywny, półintensywny oraz ekstensywny. Zapotrzebowanie jest inne w różnych stadiach wiekowych. Młode indyki w pierwszej fazie wzrostu potrzebują większego zaopatrzenia w składniki wysokoenergetyczne. Starsze z kolei nie wymagają już tyle białka, witamin i minerałów. Najlepsze wyniki produkcyjne osiąga się poprzez skarmianie paszami o dużej koncentracji energii. W intensywnym systemie chowu stosuje się tucz pięciostopniowy lub prostszy – trzystopniowy.
Również w przypadku indyków przepisy określają wielkość obsady, normy dotyczące oświetlenia. Indyki muszą mieć stały dostęp do wody o jakości przeznaczonej do spożycia przez ludzi.
Czy mięso z indyka jest zdrowe?
Mięso indyka słynie ze swoich walorów zdrowotnych – polecane jest przy alergiach i dietach niskokalorycznych. Ze względu na niską zawartość tłuszczu, a dużą białka, jest łatwo przyswajalne i lekkostrawne. W porównaniu z wieprzowiną czy wołowiną, odznacza się lepszymi właściwościami smakowo-zapachowymi i dietetycznymi.
Mięso z indyka zawiera ważne mikroelementy, jak fosfor regulujący gospodarkę wodną,potas odpowiedzialny za sprawność kośćca, uwalnianie energii i wchłanianie składników odżywczych. Dodatkowo jest także cennym źródłem magnezu, wspomagającego dotlenienie komórek żelaza oraz cynku, który wspiera system immunologiczny i reguluje zmysł smaku. Mięso indycze zawiera również znaczne ilości witamin z grupy B: niacynę, ryboflawinę i tiaminę, niezbędnych do wzrostu i prawidłowego rozwoju układu nerwowego oraz do utrzymania ogólnej sprawności organizmu. Jest ono też ważnym źródłem niezbędnej dla tworzenia czerwonych krwinek witaminy B12.
Warto wiedzieć, że ciemne mięso z uda zawiera więcej żelaza i cynku niż jasne mięso z piersi, ale ma też nieco wyższą wartość kaloryczną.
Dietetycy zalecają mięso indycze małym dzieciom, kobietom ciężarnym i karmiącym, rekonwalescentom, osobom starszym, osobom odchudzającym się oraz każdemu, komu zależy na zdrowym stylu życia.
